Woord 657

snoepje

Vorige zaterdag heb ik met twee hilarische vrienden een feestje vereerd met ons bezoek als Sint en zijn zwarte pieten. Neeneen, ik was de Sint niet, ik heb het eerbiedwaardige beroep niet beschimpt, wees gerust. Van bij mij thuis (en da’s vlakbij Oudburg) tot aan de Graslei hebben we één uur gesukkeld. Eén uur op zo’n afstand: een wijngaardslak doet er sneller over. Want iedereen spreekt je aan, iedereen wil een snoepje, iedereen wil eens sympathiek simpel doen, iedereen wil een handje, iedereen wil meedoen.
In een dergelijk kostuumpje (leuk, dat wel) kan een mens zich blijkbaar veel permitteren. Veel zeggen. Veel doen. En bovenal, de mensen zijn vriendelijker. Liever. Opener. Lachen meer. Misschien meer Sinterklaas tijdens het jaar? Het zou die ellendige verzuring van de mensen misschien wat kunnen temperen.
En dju, ik heb mijn vel opengewreven bij het verwijderen van de zwarte schmink. Ha!

Vindplaats: Ergens in de Sint-Niklaas archieven van het Radiofonisch instituut