Woord 631

satraap

Ja, ik was Rus. Ik begreep nu, op een nog wat vage manier, wat dat wilde zeggen. In je ziel al die mensen met van pijn vertrokken gezichten, die verkoolde dorpen, die dichtgevroren meren vol naakte lijken meedragen. De gelatenheid kennen van een door een satraap verkrachte groep mensen. En de afkeer gewaar worden omdat je het gevoel hebt aan deze misdaad mee te werken. En het hartstochtelijke verlangen voelen al deze voorbije gebeurtenissen nog eens mee te maken- om bij die gelegenheid het verdriet, het onrecht, de dood voorgoed een halt toe te roepen. Ja, de zwarte auto uit de straten van Moskou plukken en hem in je reuzenhand vermorzelen. Daarna, met ingehouden adem, met de blik de jonge vrouw volgen die de voordeur van haar huis openduwt, de trap oploopt... De Geschiedenis overdoen. De wereld zuiveren. Het kwaad uitroeien. In je hart aan al die mensen een schuilplaats bieden, om ze ooit weer los te laten in een wereld die is bevrijd van het kwaad. Maar intussen delen in het verdriet dat hen treft. Jezelf verfoeien om elke zwakheid. Deze verplichting nakomen tot je niet meer kunt, tot je erbij neervalt. Elke dag weer leven aan de rand van de afgrond. Ja, dat is Rusland.

Het Franse testament, Andreï Makine, vertaald door Jan Versteeg
Vindplaats: Overzicht quotes bij Literairnederland.nl