Woord 133

marmer



In de verste uithoeken van het geheugen loopt alles uit op ”Niets. En dat zien./ Heldere leegte, als tot ver na de komma/ in de zalen van het getal tien.” Hier zien we een ander realisme, minder speels, ook meer verdiept en nauw aansluitend bij de natuur.
‘In memoriam matris’ geeft harde maar tegelijk tedere gedichten over zijn moeder, die haar hele leven heeft gezwegen over haar emoties. Hij ziet thuis almanakfoto’s “Aardrijkskunde noemde je dat, maar/ het was net wat de aarde niet kon”, hij ziet het scherp uitgesneden reliëf van de Dolomieten :”Dat geldt ook voor jouw gezicht:/ het dankt zijn doorgroefde, strenge vrede/ - je mond een litteken/ van wat men haast operatief uit je vandaan/ moest halen:je spreken- / aan wat bleef weigeren. Trots. Marmer. Verdriet “

Vindplaats:Poëzie ontdekken met Reine Wellens
Woorduitleg: marmer/gesteente

Woord 133 - marmer - Za 11/06/2005