Woord 520

postmarmot


"Zo zou ik mijn vingers om de nek van een postmarmot slaan, mijn mond op het zware blauw onder zijn ogen. Maar een dikke plak glas hangt ertussen, en uw mond tegen dat vlies drukken, vriend, zou verwarring stichten, aangezien men doorheen glas geen emotie met de lippen kan sturen. Alzo nam ik mijn zegel met gepaste kalmte in beleefde ontvangst en droeg de postmarmot als een deuk in mijn hart door de verdere helft van zo’n dagen."

Vindplaats: Weblog Eva Cox – Postmarmot – 29/08/2006